Ելույթ՝ ուղղված «չարալեզու կատակաբանների» դեմ. «...շատ եմ պարտական ինձ ուսուցանած ապակի փչող վարպետներին, և նրանք նույնպես այսօր խորապես երախտապարտ են ձեզ, պարոնա՛յք Ակադեմիայի անդամներ, որ մրցանակը շնորհել եք իրենց աշակերտին: Եվ իրենց ուրախությունն են արտահայտում պայթյունային մոլեգնությամբ: Ի դեպ, երբ հայրենի գյուղումս հայտնի է դարձել, որ Նոբելը բաժին է ընկել իրենց հայրենակցին, ուժգին հարվածի ձայն է լսվել:
Ապակու վառարանից, որի կրակը հիսուն տարի է, ինչ հանգած է, լավայի մի բոց է ժայթքել և օդի մեջ պատկերվել են հալված ապակու հազարավոր գույնզգույն կտորտանքներ, որ նման է եղել հրավառությամբ ավարտվող տեսարանի... և այդպես այրվելով՝ դրանք ցած են ընկել լճի մեջ՝ իրենց հետևից թողնելով մի հսկայական գոլորշի: Մինչ դուք կծափահարեք, ես մի քիչ ջուր խմեմ... (դիմելով իր թարգմանչին) Չե՞ս ուզում մի կում էլ դու անել: Կարևորն այն է, որ մեր խմելու ընթացքում դուք զրուցեք իրար հետ, որովհետև եթե փորձեք լսել մեր կոկորդով սահող ջրի գլգլոցը, այն սխալ ձևով կգնա, ու մեզ մոտ ուժեղ հազ կբռնի: Դրա համար խնդրում եմ ձեզ, խոսե՛ք իրար հետ, այսպես ասեք՝ «Օ՜, այս ի՜նչ լավ երեկո է»:
コメント